De golflengte van Onda Italiana is vrij.
Het is de frequentie van de Italiaanse radio in Amsterdam. Het is ook het begin van een cultureel avontuur dat theater, onderwijs, films en nog meer bevat.
Omdat cultuur de wereld kan veranderen, meer dan politiek en zelfs meer dan economie. Geloven jullie dat?

La lunghezza d'onda di Onda Italiana è libera.
È la frequenza della radio italiana di Amsterdam. Ed è anche l'inizio di un'avventura culturale che comprende teatro, didattica, cinema e altro.
Perché la cultura può cambiare il mondo, anche più della politica o persino dell'economia. Non credete?



zaterdag 24 december 2011

Trappola per Topi



















Al Teatro Masini di Faenza in questi giorni è di scena 'Mousetrap', giallo classico di Agatha Christie dove è di rigore cercare di scoprire chi è l'assassino prima che alla fine l'insospettabile uccisore venga comunque rivelato.

Nella mia città natale, dove mi trovo per far visita a ciò che è rimasto della mia famiglia, il Masini era, almeno negli anni della mia giovinezza, il teatro comunale dell'agiata borghesia di provincia. Un bel teatro settecentesco come ce ne sono tanti in Italia dove si va non solo per amore della cultura ma anche e forse soprattutto per vedere e farsi vedere, per
(ri)confermare la propria posizione sociale e per mostrare la propria pelliccia e i propri gioielli. Così era e così è ancora dopo tutti questi anni, il Teatro Masini di Faenza.

Mi fa fatto piacere rivedere questo piccolo scrigno della cultura teatrale locale e in particolare è stato interessante vedere una produzione teatrale italiana 'professionale'. Un paio di nomi: La messa in scena di 'Trappola per topi' è a cura dalla compagnia 'Attori e tecnici' per la regia di Stefano Messina. La traduzione del testo è importante: nientepocodimeno che Edoardo Erba, a noi già noto come autore di testi come 'Vizio di famiglia' 'Venditori' e 'L'intervista' che noi di ‘Quelli di Astaroth’ abbiamo provveduto a rappresentare ad Amsterdam .

Vedere questa impeccabile e un po’ scolastica rappresentazione del classico di Agatha Christie ha in ogni caso confermato quello che so già da tempo: il teatro è alternativo. Alternativo alla televisione e al cinema. Se ‘Mousetrap’ messa in scena per la prima volta nel 1952 nel West End di Londra aveva allora un senso, nei nostri tempi filmico-televisivi non è facile capirne il valore aggiunto. C’è sì una universalità in questo giallo teatrale: le tematiche del ‘noi crediamo di conoscere e di sapere ma in realtà non conosciamo e non sappiamo’ hanno una validità in qualsiasi salsa le si proponga. Agatha Christie le ha infatti sapientemente integrate nel suo thriller. Ma un giallo rimane un giallo e oggigiorno televisione e cinema ce lo possono proporre con tanto di ambientazione semi-realistica. A questo punto meglio il ‘tele-cinema’ allora, se non altro per questo genere.

Meglio lasciare al teatro il compito di seguire percorsi narrativi e rappresentativi alternativi dove fantasia, suggestione, surreale, iper-reale e rappresentazione non verbale abbiano un loro spazio proprio e significativo. Il teatro deve essere oggi più che mai ricerca, allargamento di confini e orizzonti. Il teatro deve rivolgersi al futuro e cercare continuamente l’avanguardia, la società, lo stimolo innovativo. Questa ‘Trappola per topi’ al Masini rappresenta al contrario un’operazione archeologica, dove però non abbiamo neppure l’emozione della scoperta della civiltà perduta. Teatro come vintage manieristico dunque e come tale completamente inutile e per me addirittura noioso. Edoardo Erba, in quanto scrittore della pièce ‘Vaiolo’ dovrebbe saperlo bene. Dovrebbe sapere che gli uomini del futuro in ‘Vaiolo’ ritroveranno un teatro dei nostri giorni e non saranno più in grado di riconoscerlo come tale. Ed è questo che dobbiamo evitare: la morte del teatro che diventa archeologia del presente. In Italia, ahimè, si fa tanto teatro morto che va solo bene per fare pendant con le pellicce, ahimè morte pure loro, delle signorotte ricco-borghesi. E allora perché non lo sconvolgiamo un po’ questo pubblico? Perché non risvegliarlo con il nuovo e lo stimolante? Perché non regalargli il brivido della sfida intellettuale?

dinsdag 13 december 2011

Italiaans in de praktijk: de taaluitwisseling
L'italiano in pratica: lo scambio linguistico

De laatste bijeenkomst voor docenten Italiaans waar ik uitgenodigd was, had een zeer theoretisch en wetenschappelijk programma. Interessante thema’s voor ingewijden maar geen enkele verbinding met de praktijk van het dagelijkse lesgeven. Dit is typisch van bijeenkomsten en lezingen van taaldocenten.

De theorie van taal en taalkunde is goed. Als docenten voelen we ons tevreden als we aan de buitenwereld kunnen tonen dat onze theoretische kennis in orde is.
Maar de praktijk van het lesgeven? In mijn dagelijkse ervaring speelt de motivatie een belangrijke rol.
Mijn cursisten leren Italiaans omdat ze dat “leuk” vinden. Ze houden van het Italië van vakantie en cultuur. Deze startmotivatie is goed maar het is mijn taak als docent de motivatie ook tijdens het leerproces hoog te houden. Soms kan de handeling van het “taal leren” moeizaam worden, zelfs de student veel van de Italiaanse taal houdt. Leren is discipline, inzet, tijd. Hoe kan ik dan, als docent, mijn cursisten blijven motiveren? Hoe blijft het leerproces “leuk” en stimulerend? En nog: wat kan ik bieden aan studenten voor wie het leren van het Italiaans soms “te moeilijk” wordt? Dit zijn praktische zaken, geen wetenschappelijke taalkundige theorieën. In mijn jarenlange ervaring als docent heb ik natuurlijk verschillende strategieën toegepast ter bevordering van motivatie en leerproces. Ik weet hoe een les interessant en stimulerend gemaakt moet worden. Maar kan ik zelf als docent nog iets leren om mijn functioneren tijdens de les verder te verbeteren?

Als docent sta je vaak alleen. Collega’s zijn allemaal individuen die alleen met hun eigen werk bezig zijn en die niet graag hun ervaringen met anderen delen. Dit is misschien een van de redenen waarom de docentenovereenkomsten vaak theoretisch zijn (terwijl ik graag juist zou willen dat ze meer praktisch georiënteerd zouden zijn)
Gelukkig heb ik mijn vragen aan een paar ervaren docenten kunnen stellen en uit deze gesprekken met de bijhorende brainstorming zijn een aantal interessante tips, informatie en inspiratie gekomen. Bijvoorbeeld over het “toedienen” van de grammatica en de audiomaterialen. En dan het leukste: het organiseren van interculturele thematische ontmoetingen. Tijdens deze ontmoetingen komen Italiaanse studenten die Nederlands aan het studeren zijn en Nederlanders die Italiaans aan het studeren zijn bij elkaar. Ze moeten dan verhalen, ervaringen, cultuur uitwisselen met elkaar. Het oude systeem van de taaluitwisseling met conversatie, maar dan met interessante en stimulerende thema’s. Hier een paar voorbeelden:
“Ik stel je voor…”
“Ik geef je als geschenk…”
“Ik vertel je…”
“Ik laat je zien…”

Deze ontmoetingen met taaluitwisseling worden voor Nederlanders en Italianen leerzame maar ook leuke momenten. Vanaf februari 2012 zal dit project van start gaan. Bedankt aan de collega’s die me helpen met het bedenken en de uitvoering van deze taaluitwisselingen. Meer informatie binnenkort op deze blog…

<><><><><>

L’ultimo incontro per docenti di italiano al quale sono stato invitato aveva, cosa tipica, un programma di carattere teorico e scientifico. Interessanti temi per gli addetti ai lavori, ma con la totale assenza di collegamenti alla pratica dell’insegnamento quotidiano.

Gli aspetti teorici della lingua e la linguistica sono importanti e come docenti ci sentiamo appagati se possiamo mostrare al mondo che la nostra conoscenza teorico-strutturale è a posto. Ma l’insegnamento nella sua pratica quotidiana? Nella mia esperienza di ogni giorno la motivazione gioca un ruolo fondamentale. I miei corsisti di italiano imparano la lingua per loro puro piacere personale. Amano l’Italia delle vacanze e della cultura. Questa iniziale motivazione va bene, ma è mio compito di insegnante il mantenere alto il livello di motivazione durante l’intero processo di apprendimento. Tale processo può diventare faticoso e difficoltoso persino in questa situazione ideale in cui lo studente ama la lingua italiana. Imparare significa disciplina, impegno e tempo. Come posso allora, come docente, continuare a motivare i miei corsisti? Come far rimanere il processo di apprendimento interessante e stimolante? E inoltre: cosa posso offrire a studenti per i quali l’apprendimento dell’italiano diventa talvolta “troppo difficile”? Queste sono situazioni concrete e non teorie scientifico-linguistiche.
Nella mia lunga carriera di insegnante ho naturalmente applicato diverse strategie a favore della motivazione e del processo di apprendimento. So come rendere una lezione stimolante e interessante. Come insegnante posso ancora imparare qualcosa per migliorare il mio modo di lavorare durante la lezione?

Come insegnante, è facile ritrovarsi solo. I colleghi non sono altro che individui isolati e occupati esclusivamente con il loro lavoro. Non condividono volentieri con altri le loro esperienze lavorative. Forse è questa una delle ragioni che rendono i convegni di docenti spesso così teorici, mentre io preferirei qualcosa di più pratico.
Per fortuna ho potuto porre le mie domande ad un paio di esperti insegnanti. Da questi colloqui con relativo brainstorming sono usciti interessanti consigli, informazioni e ispirazioni, per esempio sul come “somministrare” la grammatica e il materiale audio.
Tra le cose più interessanti questa: organizzare incontri tematici interculturali. Durante questi incontri si riuniscono studenti italiani di olandese e studenti olandesi di italiano che naturalmente si scambiano racconti, esperienze e cultura. Insomma si fa rivivere il vecchio buon sistema dello scambio linguistico con conversazione, ma stavolta con temi interessanti e stimolanti. Ecco alcuni esempi:
“Ti presento…”
“Ti faccio questo dono…”
“Ti racconto…”
“Ti mostro…”

Questi incontri di interscambio linguistico devono diventare momenti di piacevole apprendimento per italiani e olandesi. Il progetto partirà da febbraio 2012. Ringrazio già da ora i colleghi che mi aiutano nell’ideazione e nella realizzazione di questa attvità. Tra breve troverete maggiori informazioni su questo blog…

zaterdag 10 december 2011

Look what's frying in the pan

No need to speak Italian or Dutch. No need to speak at all. The first part and the end of this act is non-verbal. A fantastic way to communicate with everybody. And then of course the TV-show is in English, but this is the international language, isn't it?
Here the 'premiere' of Look what's frying in the pan at Salon Dada. A great Amsterdam venue and, as a performer, a very funny act to perform.

donderdag 10 november 2011

Il cinismo è morto

Lo scorso fine settimana ho visto diversi spettacoli teatrali.
Il primo è stato messo in scena da un amico e collega al teatro del Melkweg. Un’ora di teatro dove si sono alternate coreografie e racconti. Meglio la parte coreografia devo dire: l’attore unico della pièce è un mago nel creare immagini con il proprio corpo nello spazio. Guardarne i movimenti un piacere assoluto. I testi narrati tra i vari momenti coreografici erano invece poco convincenti in quanto poco chiari contenutisticamente e malamente recitati. Insomma non si capiva di cosa si stesse parlando.
Il secondo non era uno spettacolo vero e proprio, ma un ‘salone teatrale’. Un podio aperto a diversi performer (sono stato uno di loro mesi fa con Wasmachine). Questo salone è assolutamente piacevole, tra una perfomance e l’altra c’è bella musica di sottofondo e si può chiacchierare e fare conoscenze. Ma gli acts teatrali non mi hanno convinto. Così pure non ero assolutamente convinto del valore dello spettacolo precedentemente visto al Melkweg.

Il problema di entrambi i momenti teatrali ai quali ho assistito non era di natura formale. Non mi ha disturbato la messa in scena (per altro spesso buona) delle varie pièce. Quello che invece assolutamente mi sono mancati, sono i contenuti. Ho assistito a un teatro completamente estetico, che va guardato come cosa in sè (l’arte per l’arte). Teatro alternativo, teatro di sperimentazione, certo, ma comunque completamente svuotato di significati. E dunque manieristico pur nella sua pretesa alternatività. Teatro/intrattenimento dunque: in questo senso non tanto migliore di una qualsiasi produzione commerciale con format di cassetta.

La cultura deve tornare ai contenuti. Gli artisti devono scendere in piazza e rivendicare il proprio ruolo di analisti e interpreti dei cambiamenti sociali in atto. Chi fa teatro non può, in quanto produttore di cultura, a sua volta sottrarsi a una visione socio e perché no?, politica del proprio lavoro. Si deve chiudere con questo senso diffuso di fin de siècle, con il postmodernismo cinico dell' “abbiamo già visto tutto e sperimentato tutto e allora vaffanculo, divertiamoci con il non-sense”.

E a questo punto voglio dirlo: basta con il cinismo. Dichiariamone la morte. Non possiamo più sardonicamente sghignazzare della società e di chi ne è a capo, senza apertamente protestare e rivendicare cambiamenti radicali. Non dobbiamo più edonisticamente farci solleticare i sensi. Basta anche con l’edonismo. Quello dell’intrattenimento facile e spensierato, demagogicamente e paternalisticamente “per tutti”.
E basta anche allora ai pranzi e alle cene, al cibo come piacere, al sesso che ormai non ha più niente di liberazione sessuale ma è solo edonistic/animalesco/liberatorio del basso ventre.
Insomma riappropriamoci dei nostri cervelli assopiti e mandiamo in vacanza apparati digerenti e apparati genitali.

In questo momento storico-sociale abbiamo bisogno di capire. La cultura ha un ruolo insostituibile in questo. Non la cultura/intrattenimento sponsorizzato da una compagnia di assicurazione. Non quella. Ma una cultura/stimolo che ci faccia aprire gli occhi, che veda e preveda gli sviluppi del nostro vivere sociale. Una cultura educativa, come già Brecht, ad esempio, a suo tempo proponeva un teatro didattico. Una cultura/controcultura, una cultura di protesta, una cultura che non si vergogni di voler cambiare il mondo.
Uomini di spettacolo, artisti e intellettuali hanno l’assoluto dovere di inserire contenuti e non edonismo nel proprio lavoro. E il pubblico a sua volta ha il dovere di esigere di non essere preso in giro e dunque il diritto di ricevere una cultura ricca di significati
.

Se non fai niente la paura aumenta.

La speranza la devi costruire, la speranza è una capacità.
Se riesci ad immaginare di poter fare qualcosa, sei libero di costruirtela.
Se non lo fai, se ti rassegni al realismo, sei miseria. [Pier Paolo Pasolini]

woensdag 9 november 2011

'NAMES' (who is responsible)

'NAMES' (who is responsible)
Quelli di Astaroth at Occupy Amsterdam
5 november 2011

dinsdag 18 oktober 2011

Debtocracy (documentary)

















Stichting “Quelli di Astaroth”
presenteert
DEBTOCRACY
(Grieks met Engelse ondertiteling)
Vrijdag 21 oktober - 20.30 uur
Sint Jansstraat 37 Amsterdam
Toegang: gratis
Reserveren: info@ondaitaliana.org of tel. 06 25382491
Een documentaire over de Eurocrisis, Griekenland en de rest van Europa. Een andere blik op de hedendaagse economische problemen en hun oorzaak. Een door Grieken gemaakte film om een keer hun stem te horen in plaats van die van “onze” politici en “onze” media. Nu is Griekenland. Morgen Italië? Overmorgen (waarom niet?) Nederland en heel Europa? Na de film volgt een open debat met het publiek
<><><><><><><><><><><><><><>
La Fondazione “Quelli di Astaroth”
presenta
DEBTOCRACY
(in greco con sottotitoli in inglese)
Venerdì 21 ottobre – ore 20.30
Sint Jansstraat 37 Amsterdam
Ingresso gratuito
Prenotazioni: info@ondaitaliana.org o tel. 06 25382491
Un documentario sulla crisi dell’Euro, la Grecia e il resto dell’Europa. Un diverso punto di vista sugli attuali problemi economici e le loro cause. Un film fatto da Greci per potere, per una volta, sentire il loro punto di vista invece di quello dei “nostri” politici e dei “nostri” media. Ora è la Grecia. Domani l’Italia? Dopodomani, perché no, l’Olanda e tutta l’Europa? Al film seguirà un dibattito aperto con il pubblico.
Quelli di Astaroth
Sint Jansstraat 37 Amsterdam
www.ondaitaliana.org
facebook: Amici di Astaroth

Occupy Amsterdam




































Het is ongelooflijk. Eindelijk een reactie aan het afbreken van menselijke waarden, cultuur en solidariteitsprincipe. Eindelijk een NEE tegen hebzucht, tegen de overmacht van bedrijven in samenwerking met de politici.


Occupy Amsterdam is zaterdag begonnen (met Occupy Wall Street als inspiratie natuurlijk) en vandaag, drie nachten en veel kou en nattigheid later, kamperen de demonstranten nog steeds tegenover de Beurs van Amsterdam. Het is fantastisch!
In deze dagen hebben talloze initiatieven plaatsgevonden. Zondag middag Hete Herfst in de Melkweg. Bijzonder inspirerend, niet alleen de sprekers, maar ook de workshops.
In mijn workshop stond het thema kunst en cultuur centraal. Hoe
zorgen we ervoor dat cultuur niet wegbezuinigd wordt, dat cultuur als noodzakelijk goed in de maatschappij wordt gezien? De workshopdeelnemers hadden verschillende interessante ideeën.
Mijn voorstel was heel simpel: als cultuurmaker moe
t je nu meer dan ooit ervoor zorgen dat je culturele project een politiek-maatschappelijke inhoud heeft . “L’art pour l’art, c’est fini” zou ik zeggen.
Ik noemde drie voorbeelden:
1) tijdens de première van De Vrek van Toneelgroep Amsterdam werd (last minute) het veelbesproken zinnetje “Doe even normaal, man” opgenomen in de tekst en dus in het acteren. Voo
r het publiek was de link met de actualiteit overduidelijk en het resultaat was dus treffend
2) kort geleden heb ik in W139 een grote kunstinstallatie gezien
die de moderne “aardappeleters” (van Van Gogh) wilde zijn. In het kunstwerk waren de gezichten van Rutte en de zijnen duidelijk te zien tussen alle aardappels en tussen andere stereotype symbolen van Nederlandse identiteit. Het resultaat was vervreemdend en liet aan de toeschouwers een gevoel van ongemak achter. Wie zijn we? Hoe belangrijk is nationale identiteit? Wat zijn onze modellen en onze symbolen? Hoe belachelijk zijn we eigenlijk?
3) de theatrale act “Me&Burlesqoni” van Quelli di Astaroth. Satirisch theater met duidelijk herkenbare politici. Let op: een parodie van Berlusconi maken is heel makkelijk, zelfs goedkoop, maar als je in je parodie laat zien dat hij binnen Europa een poppetje is die bevriend en geallieerd is met Rutte en met alle anderen, als je laat zien dat hij ook in Nederland de bunga-bunga televisie en de bunga-bunga republiek wil importeren… nou, dan is het verhaal iets interessanter.



Scusate, ma questa immagine in fondo ce la dovevo mettere. Lo so, ha girato molto, ma mi va che finisca anche nel mio blog





donderdag 6 oktober 2011

PPP in Amsterdam

Pier Paolo Pasolini
8 october 4 pm
Metis-NL Lijnbaansgracht 316
Amsterdam

Quelli di Astaroth - ASTAROTHEATRO
www.ondaitaliana.org



maandag 3 oktober 2011

ANSWER ME - Toneelgezelschap Dood Paard















Angstaanjagend, confronterend, verontrustend.
Het publiek loopt de zaal in, gaat onder een fel big office light zitten dat ook als zaallicht fungeert.
Het is misselijkmakend: de acteurs verschijnen en het felle licht blijft aan, zal de hele voorstelling aanblijven.
Als publiek kan je je niet verschuilen, er is geen uitweg. Rustig en een beetje petit-bourgeois naar een theatervoorstelling kijken zit er niet in.
Je wordt ondervraagd, je wordt uitgedaagd. Je afkomst, gevoelens, religie, ideeën en ideologieën worden onderste boven gehaald, worden genadeloos ter discussie gesteld.
Je weet niet meer waar je vandaan komt en waarom je in die theaterzaal zit. Je kan nergens heen: jij als publiek, maar ook de vijf acteurs. Achter hen een gordijn van semi-transparante lamellen waar men een glimp opvangt van een woud. Wil je weglopen? You will be lost forever in the forest.
Het is marteling. Het is een concentratiekamp, het is Guantalamo, het is de inquisitie, het is media-brainwashing. You name it. En als het publiek even niet meer gemarteld wordt, moet het publiek meedoen aan de marteling van een van de personages. Hij is nu het slachtoffer. Iedereen is een slachtoffer.
Op een zeker moment loopt een mevrouw vanuit het publiek de zaal uit. Ze voelt zich niet lekker. Ze wordt misselijk van Answer me.

De kracht van theater is ongelooflijk. De voorstelling Answer me is prachtig en ziekelijk tegelijkertijd. Het is de ultieme grens van toneel, kunst en cultuur. Die cultuur die alleen met subsidie kan blijven bestaan. Een wereld zonder dit soort culturele uitingen als Toneelgezelschap Dood Paard is een arme wereld, ja, een misselijke en zieke wereld. Kunnen jullie je voorstellen dat een bedrijf ooit zo’n voorstelling “sponsort”? Come on, be serious. Welk bedrijf zou zo gek zijn? Een verzekeringsmaatschappij? Een farmaceutisch concern? Welk geld kunnen ze verdienen met Answer me? Welke nieuwe klanten krijgen ze van zo’n sponsoring?”

Weer theater als inspiratie voor mij. Gelukkig ben ik zaterdag naar Frascati Theater gegaan on Answer me bij te wonen. Answer me is in het Engels. Mijn gekke personage, mijn surrealistische Mister Giuliano Assangio in WikiLove ook. Reden dus om me nu een beetje zekerder te voelen met mijn werk als acteur en toneelschrijver. Absoluut niet dat ik me wil vergelijken met Gerardjan Rijnders, de schrijver van Answer me. Hieronder framenten van zijn tekst:

Who are you? What’s your name? How old are you? Where are you from? Are you a journalist? Do you love me? Are you Dutch? Turkish? Portuguese? Do you know where Portugal is? What language do they speak over there? What exactly is your language? Can you actually speak? Why are you here? What did you do in Pakistan? What did you do in Utrecht? Are you married, and if so, why? If you cooperate with us, you can sleep in peace and quiet. Keep your head up!

Wie ben je? Hoe heet je? Hoe oud ben je? Waar kom je vandaan? Ben je journalist? Hou je van me? Ben je Nederlander? Turk? Portugees? Weet je waar dat ligt, Portugal? Wat ze daar speken? Wat spreek jij eigenlijk? Kun je wel spreken? Waarom ben je hier? Wat deed je in Pakistan? Wat deed je in Utrecht? Wat deed je in Riga? Ben je getrouwd en zo ja, waarom? Was er een vrouw die met jou wilde trouwen? Een man misschien? Waar kom je vandaan? Wat zoek je hier? Wat heb je gedaan? Naam? Leeftijd? Beroep? Keep your head up! You are terrorist! We have got you! And we will give it to you! You fuckers! Heb je wel eens blauwe schoenen gedragen? Heb je wel eens kinderfilms gezien? Drink je water! Hou je van je moeder? Hou je van je vader? Heeft Tommy Cooper je ticket betaald? Heb je wel eens een huisdier gehad? Een hond, een kat of een marmot? Of een neger? Heb je wel eens met springstof geëxperimenteerd? Wil je voor ons werken? Je komt in interessante kringen terecht. Harleyriderskringen. Wil je ons iets interessants vertellen? Kunnen wij een fijne slaapplaats voor je regelen. Lekker warm. Met een matras. En een deken. Een douche. Als je met ons meewerkt kun je in alle rust slapen. Zolang je wilt. Ik weet dat jullie god je kracht geeft. Jullie leven al zo lang in die kleine kooien. Dat houdt geen mens vol. Jullie bidden en jullie god helpt jullie. Anders zouden jullie immers doordraaien. Hou je van me. Answer me! Klootzak! I love you.

dinsdag 27 september 2011

L'Avaro


Premiere dell’Avaro (De Vrek) di Moliere due pomeriggi fa a Stadsscouwburg di Amsterdam. La messinscena è firmata dal regista Ivo van Hove, uno dei grandi del teatro olandese. La compagnia teatrale è Toneelgroep Amsterdam che con il suo solo nome assicura un livello artistico non facilmente raggiungibile.

E allora davvero i superlativi ci stanno tutti: una produzione eccezionale, una messinscena sorprendente, un concept artistico all’avanguardia. Ma cosa rende questo Avaro così speciale? L’attualizzazione del testo classico per cominciare. Già la traduzione di Gerardjan Rijnders è dissacratoria, propone una lingua attuale, cruda, senza virtuosismi e strizzate d’occhio al classico. Poi le scelte della regia: schermi dovunque, informazioni ricercate su google, i media dietro ogni angolo insomma. E ancora il grande disordine che regna sulla scena: oggetti dovunque, pezzi di vita quotidiana e di ordinario consumismo sparsi a viva vista. Una delle scene più pazzesche è proprio quando i personaggi tutti insieme cominciano a mettere ordine in questo caos. Impossibile tentativo: alla fine il disordine è esattamente uguale a prima.

Se confronto questa produzione con una italiana (questa del famoso Gabriele Lavia ad esempio) la differenza salta spietatamente all’occhio. Se nel teatro olandese e dunque in questo Avaro dal Toneelgroep Amsterdam regna l’innovazione, la ricerca, la sperimentazione, l’aggancio costante con la società attuale, nel teatro italiano ci si affida a un manierismo estetico, alla tranquilla ripetizione e a una recitazione scolastica e immediatamente espressionista.

E parliamo allora della recitazione. Arpagone, l’avaro protagonista, viene interpretato da un gigante come Hans Kesting. Una recitazione dinoccolata e intensa, urlata grossolanamente e infinitamente delicata, sorprendentemente quotidiana e ovviamente universale. Hans Kesting è un modello, una scuola di recitazione vivente.
È vera la critica che la mia amica e collega di Quelli di Astaroth ha fatto alla recitazione. Se l’attore protagonista è di alto livello, lo stesso non si può dire per gli altri attori. Bravi, certo, ma a volte deboli, con cali di energia, non sempre convincenti. Non tutti e sette ovviamente, ma l’attrice – figlia di Arpagone ad esempio o la bella Marianne: in queste attrici il pericolo della recitazione televisiva, da soap, è dietro l’angolo.
E questa è dunque una critica che si può sicuramente fare ad un paio di attori questo Avaro e al teatro in generale: Attenzione! L’attore teatrale sia e rimanga teatrale. Non gli venga in mente, per popolarità o populismo, per desiderio di successo o di carriera, di mettersi a recitare a teatro come farebbe in una qualsiasi serie televisiva. La magia del teatro non tollera la banalità, addirittura la volgarità, della televisione.

Avere assistito a questa premiere nella sala del più importante teatro di Amsterdam mi riempie un poco di orgoglio, me lo si conceda. Io e la mia amica/collega come unici italiani in mezzo a un selezionato pubblico olandese. Ma ben più importante di questa punta di orgoglio è la lezione già nota, ma mai a sufficienza ripetuta e imparata: il teatro è una grande arte, un canale unico e insostituibile di rappresentazione e di comunicazione umana.
Il teatro vive, vuole vivere e deve assolutamente essere mantenuto in vita. Guai a renderlo di maniera, stucchevole, ripetitivo, “classico” e dunque innocuo o addirittura superfluo. Il teatro come ogni arte e ogni cultura ha il dovere di stupirci, divertirci e soprattutto stimolarci e farci pensare.

Un “classico” come l’Avaro di Moliere può allora diventare lo specchio che riflette il mondo di oggi. Il mondo del materialismo e dell’avidità, dei banchieri e degli speculatori in borsa con i loro guadagni sproporzionati e le loro crisi economiche che paghiamo sempre noi e mai loro. In questo Avaro che ho appena visto i riferimenti a tutto ciò erano chiari, quasi scontati. Così deve essere il teatro: generoso nella recitazione e nella messinscena, ricco nei contenuti.
L’avarizia, l’avidità le si lascino ai politici, ai finanzieri e ai top manager che nella loro meschinità, della cultura vogliono fare un prodotto, una merce, un nulla incorniciato.

E anche per me che il teatro voglio anche “farlo” e recitarlo è stato un Avaro generoso più che mai.

vrijdag 16 september 2011

Beursplein Amsterdam: 'Yes We Camp!'



















Zaterdag 17/9: op naar het Beursplein!
Het moet, het is nodig. Zelfs de Metro heeft al een artikeltje hierover. En nu de rest van de media en vooral de mensen.
"Mensen boven geld"

donderdag 15 september 2011

Oi CLOWNS - An Homage To Federico Fellini (trailer)

Maestro Federico Fellini is niet in Rome op dit moment. Hij rijdt in zijn schitterende Londense taxi door Amsterdam. Hij komt allerlei personages tegen...
Een film van Eric Wobma. Met Daniël Bossevain, Hans Dagelet, Roberto Bacchilega, Anna Schoen, Joyce Stevens, Jack Wouterse.
<><><><><>
Il grande regista Federico Fellini non si trova a Roma in questo momento. Fa invece un bel giro di Amsterdam guidando il suo sfavillante taxi londinese. E incontra personaggi di ogni tipo...
Un film di Eric Wobma.Con Daniël Bossevain, Hans Dagelet, Roberto Bacchilega, Anna Schoen, Joyce Stevens, Jack Wouterse.

woensdag 14 september 2011

Schrijvers

Vorige week is de week van de schrijvers geweest. In deze volgorde: de schrijfster Elvira Seminara die de vertaling van haar roman ‘L’indecenza’ heeft gepresenteerd en de schrijver Andrea Bajani, ook twee keer vertaald in het Nederlands, die in Libreria Bonardi zijn laatste roman heeft gepresenteerd.

Tijdens hun presentatie hebben beide schrijvers interessante onderwerpen besproken.
In haar blog bespeekt Elvira Seminara de kracht van virtuele communicatie. ‘Social Networks’ (Facebook en al zijn clones) en online forums vervangen steeds meer de rol van de echte ontmoeting, het samenzijn, het bezoek aan elkaar. Mensen zitten liever voor een computer i.p.v. bij elkaar te komen. In een land als Italië, de social networks vervangen in feite de ‘piazza’, het plein waar mensen bij elkaar komen om te socialiseren. Meningen worden virtueel uitgewisseld, protesten vinden ook bijna uitsluitend plaats op internet forums.
Een tijdje geleden riep ik: 'Stuur me alsjeblieft geen online petitie meer'. Ik heb er geen zin in om ergens te klikken om zo’n petitie te tekenen. Geef mij de straat, het plein, dáár moeten we onze stem laten horen en echte protestacties organiseren. Ik citeer Mister Giuliano Assangio. In de voorstelling ‘WikiLove’ zegt hij:

“Nobody goes to the streets anymore to make protests, demonstrations or revolutions. People prefer to stay in front of a screen”
En ook: “I mean, look to what people really want. They want to meet, to have contacts. But not for real, that’s too scary. (They meet) virtually through their screens. And that’s safe!”

Interessant van de Andrea Bajani is dat Oost- Europese Landen een grote rol spelen in zijn laatste twee romans.
In het bijzonder komt in ‘Se consideri le colpe’ Roemenië naar voren. Voor ons van Scuola d’Italia dubbel interessant, want dit is als een van de leesboeken voor dit cursusjaar uitgekozen. In het verhaal wordt Roemenië vandaag de dag gekoloniseerd door Italiaanse ondernemers die daar voor zeer lage arbeidskosten het fabriceren van hun producten hebben verplaatst. In de woorden van deze Italiaanse (kapitalistische) avonturiers wordt Roemenië dan een ‘new Far West’ maar dan in het Oosten.
En dan de woorden van Bajani zelfs tijdens het interview met Radio Onda Italiana: ‘Ik vind het zo merkwaardig dat we van buitenlanders die naar ‘ons’ komen een snelle en volledige integratie en acceptatie van onze westerse cultuur verwachten. Als we dan andere delen van de wereld economisch of militair gaan koloniseren, voelen we geen enkele integratieplicht, tonen we geen belanstelling tegenover hun culturen en hun gewoonten. We leren zelfs geen woord van hun taal, zelfs niet om gedag te zeggen’


So, er is weer stof om na te denken.
Wie soms naar de interviews met deze schrijvers geïnteresseerd is, kan de uitzending van Radio Onda Italiana van as dinsdag 20 september om 20.00 uur luisteren (in het Italiaans).

woensdag 31 augustus 2011

Het nieuwe culturele seizoen
La nuova stagione culturale


Geen last van de Eurocrisis en van het slechte beursklimaat (zie vorig stuk) bij Scuola d’Italia. Onze Scuola is niet beursgenoteerd en ook niet “marktconform”. Het is gewoon kleinschalig en non-profit. Kwaliteit, inhoud en persoonlijke aandacht komen boven het streven naar winst.
Het nieuwe cultuurseizoen begint. We hebben er zin in. De Melkweg presenteert in september een mooi programma over de filmmaker Elio Petri. Libreria Bonardi presenteert de schrijver Andrea Badjani (zijn roman “Se consideri le colpe” wordt een van de leesboeken bij Scuola d’Italia).
De komende maanden staat ons veel te wachten. Als Stichting “Quelli di Astaroth” doen we ook graag mee aan meer cultuur in Amsterdam: theater, radio, films...
Vanaf 12 september beginnen bij Scuola d’Italia alle cursussen. Zoals altijd start onze benadering naar taal vanuit de cultuur die de taal zelf vertegenwoordigt.
Zaterdag 3 september van 12.00 tot 17.00 is er de Open Dag van Scuola d’Italia
. Jullie zijn welkom!


<><><><><>

A Scuola d’Italia non ci interessa l’approccio commerciale alla cultura e alla lingua. Siamo non-profit e ne siamo pure orgogliosi. Qualità, contenuti e lavorare in modo personalizzato sono per noi molto più importanti del guadagno.
La nuova stagione culturale sta iniziando. Noi siamo pronti. Il Melkweg propone per tutto settembre una bella retrospettiva sul regista Elio Petri. La Libreria Bonardi presenta lo scrittore Andrea Badjani (il suo romanzo “ Se consideri le colpe” è adottato quest’anno come uno dei libri di lettura di Scuola d’Italia).
Nei prossimi mesi la Fondazione “Quelli di Astaroth” darà con piacere il suo contributo all’offerta culturale a Amsterdam: teatro, radio, film...
Dal 12 settembre cominciano tutti i corsi di Scuola d’Italia. E come sempre il nostro approccio alla lingua sarà “culturale”, per la cultura che una lingua rappresenta.
Sabato 3 settembre dalle 12.00 alle 17.00 c’è la giornata a porte aperte di Scuola d’Italia
. Siete i benvenuti!

dinsdag 30 augustus 2011

ZOMER 2011. Slecht (beurs)klimaat en De Vlassige Pool is weg

Nat. Vochtig. Doordrenkt. In juli begon het te regenen. Nu, eind augustus, regent het nog steeds.
But shall we talk about the weather?
Meer dan het slechte weer is economie een belangrijker kenmerk van de zomer van 2011. Ja, economie, financiën, banken, financiële instellingen, beurzen wereldwijd.
Weet je nog? Eigenlijk is het in juni met de Euro begonnen. Het was de schuld van de Grieken, ja letterlijk, want Griekenland is miljarden schuldig. Aan wie? Dat is niet zo duidelijk. Aan Europa, aan de banken, aan de Europese multinationals? Zo plotseling was er sprake van Eurocrisis. Net zo plotseling en onverwacht als de kreditcrisis van 2008, ontstaan uit “the subprime mortages” in Amerika. En zo in de loop van de zomer heeft de Eurocrisis zich verspreid naar Spanje en Italië met Portugal, Ierland en zelfs het trotse Frankrijk als mogelijke (enige?) risicolanden. "Onze" media praten veel, heel veel over de crisis, maar eigenlijk zwijgen ze. Ze vertellen ons niet hoe het mogelijk is dat Griekenland en andere landen zulke hoge schulden hebben kunnen opbouwen. Wie is in die landen verantwoordelijk voor deze schulden? De politici? Of zijn de Grieken gewoon lui en betalen ze geen belastingen zoals het door “onze” media wordt beweerd? En wisten de Grieken, de Griekse bevolking wat er aan de hand was met de nationale schuld van hun land?
En even belangrijk: wie heeft het geld aan Griekenland geleend? Wisten ze dat de Griekse Staat niet in staat was om dat geld terug te betalen? En onder welke voorwaarden is dat geld geleend? Vragen waar “onze” media geen antwoord op geven…

De beurzen. Ook crisis. En speculatie, veel speculatie. De hele zomer ook slecht weer in Wall Street en in the City en in de AEX index. Maar wat betekent dat? Wie zijn de mensen achter dit beursklimaat? Wie zijn de aandeelhouders die bepalen of een koerst stijgt of keldert? En vooral: waarom moeten we bang zijn voor hun beurshandelingen? Waarom moeten burgers wereldwijd de gevolgen betalen van de speculaties van investeerders? Waarom is er geen geld meer voor cultuur, onderwijs, volksgezondheid en openbaar vervoer terwijl een kaste van speculanten met miljarden op de beursvloer staat te spelen? De kloof tussen de reële en de virtuele economie is zo groot geworden dat bedrijven die winstgevend zijn, toch bang zijn voor hun aandeelhouders. Aandeelhouders die in feite het beleid van het bedrijf bepalen, niet aan de hand van de productkwaliteit of het goed draaien van het bedrijf zelf, maar puur volgens de hoeveelheid geld dat ze, de aandeelhouders, in hun zak kunnen steken.
Zo kon het gebeuren dat een minderheid van hebberige mensen met veel geld de zomer van 2011 kon verpesten. Omdat ze nog meer geld wilden voor zichzelf ten koste van Staat en samenleving. Sterker nog, met de goedkeuring van de Staat (d.m.v. zijn politici) en van de neoliberalen medemens in onze maatschappij. Diezelfde medemens die dagelijks door het neoliberalisme genaaid wordt, die zijn sociale voorzieningen steeds meer ziet afbouwen en die uiteindelijk wordt ontslagen zodat de aandeelhouders meer winst kunnen maken, meer dividenden kunnen krijgen.

En nu een beetje verplichte literatuur: een mooie documentaire over de crisis in Griekenland is “Debtocracy”. Het staat gewoon op You Tube via deze link. Debtocracy geeft mogelijke antwoorden aan sommigen van de vragen die ik hier heb gesteld. Nog een interessante film over de macht van bedrijven op de maatschappij is “The Corporation” van Mark Achbar en Jennifer Abbott, o.a. vertoond tijdens de IDFA van een paar jaar geleden.


<><><><><><>

2011. Dus een zomer om te vergeten? Ja, een beetje wel. In het Italiaanse ijssalon waar we vaak een ijsje gaan eten, werkte vorig jaar een Poolse jongeman. Ja, een Pool in een Italiaanse zaak, wat is het probleem? Aardig, lief, vrolijk, glimlachend, zo was hij. We waren altijd blij om hem te zien. Hij was blijkbaar ook blij om ons te zien. Hij deed altijd een praatje met ons, een beetje in het Engels, een beetje in het Nederlands. Maar eigenlijk was hij aardig met iedereen. Hij had niet de leukste baan van de wereld en daar werd hij zeker niet rijk mee. Maar hij deed wat hij deed zonder problemen, zonder complicaties, met respect voor zijn werk en zijn werkomgeving. Met respect voor zichzelf en voor iedereen.
Zo’n houding zou normaal moeten zijn, maar in de praktijk zie je alleen maar arrogante mensen, verwende kinderen en mensen die denken te goed te zijn. Terwijl deze maatschappij juist mensen nodig heeft met de houding van onze Poolse ijsverkoper. We noemde hem De Vlassige Pool. Zijn haar, zijn uiterlijk was gewoon… zo vlassig!
Maar dit hele verhaal heeft zich in de zomer van vorig jaar afgespeeld. In de zomer van 2011 was onze Vlassige Pool gewoon weg van de ijssalon. We missen hem…

Maar zelfs in de zomer van 2011 zijn er lichtpunten. Hedda Gabler van Ibsen boekt nog steeds volle zalen in de Stadsschouwburg van Amsterdam. We hebben de voorstelling gezien. Onvergetelijk. En ook een teken dat mensen naar het theater gaan en niet thuis zitten televisie te kijken.
En als De Vlassige Pool weg is, is er gelukkig een nieuwe ster aan het firmament van de leuke, broodnodige mensen.
De Bulgaarse Ober van het Thaise restaurant waar we vaak lekker eten voor een redelijke prijs. Ja, een Bulgaar in een Thaise zaak, wat is het probleem?

Hij heeft dezelfde kwaliteiten als zijn Poolse collega van de ijssalon. Dus we hopen dat dit soort mensen blijven bestaan en dat ze zelfs meer worden, elke zomer weer. En als dit soort mensen niet meer in Nederland te vinden zijn, laat ze dan maar vanuit Oost-Europa komen of een ander deel van de wereld. Wat is het probleem?

zaterdag 4 juni 2011

WikiLove (final cut)-Vanaf september weer in de theaters

De video van WikiLove (definitieve versie) is nu online. Vanaf september weer in de theaters te zien. En zeker in ASTAROTHEATRO

donderdag 19 mei 2011

WikiLove (rehearsal)



Acteur. Ja, Ik wil graag een beetje acteur zijn. Maar dan is ook daarbij regelmatig een blog updaten een beetje lastig. Weinig tijd om alles te doen.
Gelukkig zegt soms een beeld meer dan veel woorden. Dus hier de video van een paar repetities van WikiLove, de nieuwe (en belangrijke) productie van Quelli di Astaroth.
So see you Saturday at ASTAROTHEATRO!

ASTAROTHEATRO - Teatro da Camera
presenteert
WIKILOVE
Een (muziek)theaterproject
Zaterdag 21 mei - 20.30 uur
Sint Jansstraat 37 Amsterdam
Reserveren: info@ondaitaliana.org of tel. 06 25382491
www.ondaitaliana.org

WikiLove alles wat je altijd had willen weten about information, amore and sex in de echte en in the virtual world.
De voorstelling bestaat uit diversi momenti in different languages:
*De ideale echtgenoot van Nobelprijswinnaar Dario Fo en Franca Rame
*Interview with Mister Giuliano Assangio online media tycoon born and raised in New York's Little Italy

*Tante Pos en Ome Net oftewel hoe overleef ik mijzelf after the webshop
And of course molta musica italiana live (which musica? Kom maar zelf discover!)
Met/with/con: Silvia Terribili, Sebastiano Gentile, Roberto Bacchilega, Barbara Summa, Stefano Bocconi, Marina Vizzinisi

En nu nog twee foto's uit een repetitie:


zondag 24 april 2011

Pleidooi voor een nieuw kunstbegrip

De tekst hieronder is van Rozalie Hiers.
Helder en broodnodig. In grote lijnen ben ik ermee eens.
Natuurlijk kan men debatteren over de punten. Persoonlijk heb ik moeite bij punt 6: kunst staat los van staat zowel als markt. Ik zou zelf religie toevoegen. Verder vind ik dat de staat wel een belangrijke rol moet hebben in het steunen van kunst, dit natuurlijk zonder zich inhoudelijk te bemoeien met de kunst zelf.
Vrienden, het debat is open...

Wij, Nederlandse scheppende kunstenaars, nemen afstand van de kaping van het kunstbegrip door de beleidsmakers en kunstmanagers die beweren namens ons te spreken, zoals de “Tafel van Zes”. Al jaren vergiftigt het jargon uit dit beleidscircus het spreken over kunst in het publieke debat. Met ongetwijfeld de beste bedoelingen spreekt deze managerselite een taal die intussen het kunstbegrip zelf steeds verder aantast en uitholt.

Niet alleen behoort deze taal inmiddels tot de ideologische grondslagen voor een volstrekt destructieve “hervorming” van het kunstleven door rechts, bovenal vormt zij een regelrechte belediging voor onze beroepseer als kunstenaars. Op geen enkele manier weerspiegelt de bloedeloze fraseologie van de hotemetoten van de “culturele sector” waar het bij kunst om gaat.

Wij hebben ons leven in dienst van die kunst gesteld. Wij werken elke dag aan de verdere schepping van onze inzichten in onze artistieke discipline. De bestuurselite spreekt niet namens ons. Wij, kunstenaars, eisen de taal weer op.

1. Kunst is niet voor een "doelgroep". Alle kunst is altijd voor iedereen.
Wie een kunstwerk maakt brengt iets in de wereld dat voor iedereen beschikbaar wordt en de wereld leefbaar maakt.
2. Kunst is geen instrument.
Elk kunstwerk stelt zijn eigen doelen en heeft zijn eigen effecten. Wat een kunstwerk zal zijn en wat het in de wereld zal veroorzaken is niet voorspelbaar en kan niet door politieke of commerciële agenda’s worden afgedwongen.
3. De waarde van de kunst is voorspelbaar noch berekenbaar.
Kunst biedt gewaarwordingen en gevoelens, biedt kennis over wat we kunnen zien, horen, voelen, denken en doen in de wereld. Deze kennis heet “ervaring”. Een kunstwerk heeft waarde voor zover de ervaring die het mogelijk maakt specifiek is: voor zover zij tot niets anders herleid kan worden. Een kunstwerk is een specifieke gedachte over ervaring.
4. Een kunstwerk is niet zelf “toegankelijk”, maar geeft toegang tot ervaring.
Wie een kunstwerk gaat maken, bekijken of beluisteren kan niet vooraf weten tot welke ervaring het werk toegang zal geven. Daarom mag “toegankelijkheid” geen vooropgesteld criterium voor kunst zijn. Wel wordt de ervaring toegankelijker bij veelvuldig contact met het werk.
5. Kunst is een discipline.
Kunst eist toewijding, van makers zowel als van beschouwers. Alleen wie zich aandachtig op een kunstwerk richt kan tot de ervaring doordringen waar het toegang toe geeft.
6. Kunst staat los van Staat zowel als Markt.
Noch de mechanismen van de Staat, noch die van de Markt zullen ooit kunnen vatten wat kunst is. Er is vanuit de kunst gezien ook geen verschil tussen de Markt en de Staat – er is één technocratische MarktStaat die niet denkt maar reguleert (voorzover de storm van het internationale kapitaal dat toestaat). Daarbuiten is er het denken. In de wetenschap bijvoorbeeld, en in de kunst.
7. Kunst is niet "pluriform" of “democratisch”.
Kunst is ongeschikt als beleidsinstrument om falend sociaal beleid mee te corrigeren of verdoezelen. Kunst representeert geen democratische consensus maar gedijt bij rivaliteit van ideeën.
8. Kunst wordt niet “geconsumeerd”.
Een kunstwerk gaat niet op in het gebruik en is dus ook niet schaars. Daarom zijn economische wetten niet op kunst van toepassing. De gedachte van een kunstwerk is een eeuwige bron.
9. Kunst is geen "aanbod" waar een "vraag" naar is.
Geen kunstwerk is ooit ontstaan omdat de markt er naar vroeg - je kunt alleen een vraag hebben naar iets wat je al kent. Maar het kunstwerk is juist van waarde omdat het niet voorspelbaar is. De vraag van het publiek is dan ook geen creatieve of artistieke factor.
10. Er is geen "overaanbod" van kunst. Kunst is excessief, genereus, en toch steeds opnieuw noodzakelijk.
Elk kunstwerk is altijd al teveel. Er is altijd meer kunst dan wie dan ook kan bijbenen. Het is niet anders: er is meer te denken, te ervaren en te doen dan de mens aankan, en de kunst maakt dat ongemakkelijke feit steeds weer zichtbaar. Dat zichtbaar maken is menselijke noodzaak: precies het teveel dat de kunst biedt kan de mens boven zichzelf uittillen en bevrijden van sleur en regelgeving. Dus is kunst, naast altijd al teveel, ook nog nooit genoeg.
11. Een kunstwerk is een vraag waarop het antwoord een verandering in je leven is.
12. Kunst viert dat wij kunnen denken, voelen, scheppen, leven.

zaterdag 23 april 2011

Onze Dierbare Dictators-ZALIG PASEN!

Ja, Prettige Paasdagen!

En na "Urbi et Orbi" van de Paus vanuit het Sint-Pietersplein met het bekende "Bedankt voor de bloemen uit Nederland", willen jullie, beste vrienden, nog deze aflevering van Tegenlicht zien? Ik weet niet of het iets met Pasen te maken heeft, maar over de actualiteit... in deze periode van onrust in de Arabische wereld...

Tot slot voor het Paasweekend nog een paar citaten...
"Meditate, gente, meditate!" (dit was in het Italiaans):
"Er is al een tijdje geen democratie meer. Het is kapitalisme onder de noemer van democratie...
Zo hebben we ook geen VOLKsvertegenwoordigers meer in de regeringen maar vertegenwoordigers van de INDUSTRIE"
"Verder doe je het 'goed' als mens als je je laat 'opleiden' als 'economische mens'. Wat overigens niets te maken heeft met zuinig omgaan met grondstoffen e.d."

Ja, de
"economische mens"... "Meditate, gente, meditate!"

LINK: http://www.youtube.com/watch?v=jc_sW_jp8Fw

Schoon Genoeg Van KERNENERGIE






Vandaag staan we stil bij de slachtoffers van kernenergie, wereldwijd. De slachtoffers van Tsjernobyl, nu 25 jaar geleden maar ook de getroffenen van de nucleaire ellende in Japan.
Precies een week geleden is er een grote demonstratie geweest op de Dam. Het was mooi om zo veel mensen te zien.
Natuurlijk heeft de aanwezigheid van alle oppositieleiders op het podium enorm geholpen. Cohen van de PvdA, Sap van Groen Links, Roemer van SP, allemaal hebben ze aan de menigte belooft dat ze tegen uitbreiding van kernenergie in Nederland zullen stemmen. Ze hebben een duidelijk NEE aan kernenergie gezegd. We zullen zien...

zaterdag 9 april 2011

Zichzelf in brand steken

Morgen middag van 15.00 tot 15.30 uur is er een wake op de Dam voor de man die zichzelf woensdag in brand heeft gestoken.
Als eerst zeg ik “een man”. Dit doe ik bewust want dit is juist waar het hier om gaat. Een man dus een mens. En dan was hij ook een Iraniër en een asielzoeker.
Zijn herhaalde asielaanvraag was onlangs afgewezen. De asielprocedure heeft tien jaar geduurd. Tien jaar in Nederland. Tien jaar van hoop en wanhoop. De wanhoopsdaad van deze mens legt het onmenselijke asielbeleid van Nederland bloot. Een mens tien jaar aan het lijntje houden is onmenselijk.
(volg deze link voor meer informatie)

Op een forum over de man die zichzelf in brand heeft gestoken, las ik:

“Het probleem is dat de asielzoekers de economisch best presterende landen van de wereld opzoeken met een rijk sociaal financieel klimaat (o.a Nederland, het sociaalste land van de wereld, durf ik te beweren)”
Nederland het sociaalste land van de wereld? Als “autochtoon” zou je er trots op moeten zijn... (trouwens het is niet waar)
Voor de arrogante Hollanders die denken zo economisch sterk te zijn: Iran is rijker dan Nederland. Denk goed na.

Nederland = “How little time it takes to descend into barbarism"

vrijdag 8 april 2011

Wasmachine



Wasmachine
(hier in Quelli di Astaroth's Channel)
Een van de acts in M.O.D.D.E.R. (Mensen Onder Druk Doen Extreem Raar)
De video zegt genoeg. @lbert, bedankt voor de muziek. Geniaal!


WASMACHINE

Al twintig jaar draai ik de was

Maar vandaag draai ik niet meer zo goed

Van repareren geen sprake

Het is te duur en ik ben te oud

Investeren in mijn toekomst wordt afgeraden

Dus ik moet het veld ruimen en ruimte maken voor een nieuwe

Die is aan het begin van zijn leven

En heeft ook een programma dat de was in 20 minuten schoon krijgt

Daar kan ik niet tegen concurreren

Vannacht moet ik voor het eerst in twintig jaar ergens anders slapen

Ik weet nog niet waar

Maar zeker zal ik mijn vertrouwde hoek in de badkamer missen

Ik had nog graag een paar jaren willen wassen

Maar oude dingen repareer je niet

Je gooit ze weg, lekker makkelijk

En je maakt ruimte voor jonge technologie

Die vanzelfsprekend beter is, toch?

maandag 21 maart 2011

DE GANG

Was ik maar een deur
Een ingang een uitgang
Een sterke functie
Maar als gang heb ik het niet voor het zeggen
Mensen lopen door
Haastig, zonder te kijken
Hun levens zijn allemaal ergens anders aan de gang
Hun levens gaan lekker z’n gangetje
<><><><><>
Iemand die even stopt
Die aandacht geeft
Die geïnteresseerd rond kijkt
Dat zou een leuke gang van zaken zijn
Een feest, een emotie
Een ander perspectief
Door mijn perspectief

M.O.D.D.E.R.












Ja,
M.O.D.D.E.R. (Mensen Onder Druk Doen Extreem Raar) is geweest. Geweldig! (binnenkort ook de video)

donderdag 17 maart 2011

M.O.D.D.E.R.
Mensen Onder Druk Doen Extreem Raar












Soms gebeuren gebeurtenissen spontaan. Soms weet je niet of je ergens bewust voor hebt gekozen. Ik hou van theater en ik acteer graag. Maar dat ik me bezig zou houden met kleinkunst als podiumkunst, dat wist ik niet, tenminste niet tot vorig seizoen. Toen deed ik (samen met Silvia) de Interviews aan Ot(h)ello en aan Desdemona tijdens de voorstelling La Pecorina (Dramma Pastorale) van Quelli di Astaroth.
Na de voorstelling zei een vriendin van ons, die tevens ook een professional van zang en theater is: “Ja, dit is kleinkunst”. Dat was heel grappig. “Nu dat je dat zegt” wilde ik haar bijna antwoorden.
Het bedenken van een eigen (krankzinnig) verhaal gaf mij een kick, een enorm gevoel van vrijheid. Het is niet meer een mise-en-scène van de tekst van een auteur. In de kleinkunst, net als in cabaret, speel je wat je wil en wie je wil. Spannend en riskant. Sociaal-maatschappelijk kritisch en gevaarlijk. Scherp en indringend.

De ontdekking van de kleinkunst, het feit dat ik toch bezig ben met dit soort theater, gaat nu gewoon door. M.O.D.D.E.R. is een Babylonisch mengsel van acts en muziek in drie talen. En die acts zijn kleinkunst, om maar een etiket erop te plakken. “Wasmachine” of “Me&Burlesqoni” gaan in dit opzicht een stukje verder dan cabaret. Het is grappig, satirisch en absurdistisch. Maar het is vooral een kunst, die niet “klein” wil zijn, maar juist heel intiem, dichtbij (de gevoelens van) het publiek.

Ja, hier de video van een repetitie van M.O.D.D.E.R.
De premiere is zaterdag 19 maart om 20.30 uur in ASTAROTHEATRO

Zingen jullie mee?
" Al twintig jaar draai ik de was
Maar vandaag draai ik niet meer zo goed
Van repareren geen sprake
Het is te duur en ik ben te oud
BYE BYE WASMACHINE, WASMACHINE..."

<><><><><>

Ragionavo ieri sulla parola olandese “podiumkunst” che presenta per altro qualche difficoltà di traduzione. Molto liberamente potremmo dire: “l’arte del podio” o meglio “l’arte del palcoscenico”. Mi piace questa parola, si porta dietro una serie di implicazioni. Innanzitutto è arte a tutti gli effetti, arte degna di rispetto e di attenzione. Per poi riportarci all’idea stessa del palcoscenico, luogo fisico dove si svolge un rituale antico come l’uomo: il rituale della rappresentazione. Anche questo termine è estremamente ampio, la rappresentazione. Ma anche solo se ci limitiamo, per così dire, alla rappresentazione sul palcoscenico, ce n’è per tutti i gusti.
Ecco, c’è anche il cabaret. In Italia un genere maltrattato, che ci rimanda a nomi come Giorgio Gaber (chi altro?). Il cabaret ora definitivamente relegato all’oblio dalla dittatura della televisione con la sue sue volgari proposte di comicità (chi ride?) da Zelig in poi.

Non avrei mai pensato di mettermici io a fare cabaret. Senza pretese, sia ben chiaro. Ma la cosa è cominciata con le “Interview to Ot(h)ello” e “Interview to Desdemona” in occasione della “Pecorina” (Dramma Pastorale) di Quelli di Astaroth. E ora continuo con M.O.D.D.E.R. che va in premiere sabato 19 all’ASTAROTHEATRO. Acts come “Wasmachine” e “Me&Burlesqoni” all’interno dello spettacolo sono uno spasso da recitare. C’è l’eccitazione e il rischio di fare questo tipo di teatro. E c’è la critica sociopolitica che non guasta. Insomma io mi diverto, noi ci divertiamo. Voi vi divertite?

donderdag 3 maart 2011

Conversazioni culinarie a Scuola d'Italia
Conversatiecursus over culinaire onderwerpen bij Scuola d'Italia


Come forse già sapete, Scuola d'Italia è l'attività didattica della Fondazione Culturale Quelli di Astaroth, che oltre alla Scuola gestisce anche Radio Onda Italiana e il Gruppo Teatrale Quelli di Astaroth.

Scuola d'Italia propone una selezionata gamma di corsi di lingua, sia per imparare l'italiano che l'olandese e sia di grammatica che di conversazione. Inoltre organizza alcuni corsi di cultura, come per esempio corsi di teatro (ottimi per imparare a sciogliersi quando si deve parlare in pubblico).

A gennaio si era offerto un corso di conversazioni metafisiche, cioè un corso per sviluppare la scioltezza nel parlare l'italiano parlando di argomenti filosofici. L'unica richiesta di iscrizione pare però sia stata quella di un italiano qui residente, che non aveva capito che si trattava di un corso per stranieri.
Ma quando ho fatto la battutaccia che con la metafisica non si mangia, ma che magari un corso di conversazioni culinarie potrebbe avere più successo, l'amico Roberto m'ha immediatamente preso in parola e proposto di dimostrare quanto affermato.

E quindi dal 22 marzo ogni martedì pomeriggio dalle 18 alle 19.20 per 5 settimane terrò un corso di conversazione per avanzati dove invece di discutere di letteratura, politica, arte e dei massimi sistemi, stimolerò i partecipanti a parlare di tematiche legate al cibo e alla cucina.
Parleremo dei prodotti alimentari tipici italiani, dove e come vengono prodotti, cosa ci si può fare in cucina, quali sono i piatti tipici, come leggere il menu di un ristorante e tutti gli argomenti attinenti che i partecipanti vorranno proporre. E magari assaggiamo anche qualcosa di particolare.
L'ultima lezione, quella del 19 aprile, coincide con la mia trasmissione radio. La lezione si svolgerà quindi in radio.

Avete bisogno di sciogliervi un po' nel parlare italiano, soprattutto in vista dell'arrivo dell'estate e dell'agognata vacanza in Italia?
Passare domenica 6 marzo tra le 13 e le 17 a Scuola d'Italia, Sint Jansstraat 37 (dietro al Dam), perché sarò lì a dare informazioni.
Se mi volete scrivere, potete mandarmi un e-mail all'indirizzo info@ondaitaliana.org.
Non aspettate troppo ad iscrivervi, non ci sono molti posti intorno alla mia tavola.

Saluti,
Marina
~~~~~ Nederlands


Zoals je misschien al weet, is Scuola d'Italia de kleinschalige taalschool van de Italiaanse culturele Stichting Quelli di Astaroth, die naast de Scuola ook Radio Onda Italiana en Theatergroep Quelli di Astaroth verzorgt.

Scuola d'Italia biedt een selectie taalcursussen aan, voor het Italiaans en het Nederlands, niet alleen om de grammatica te leren maar om vlot de taal te kunnen leren spreken. Verder worden ook cultuurcursussen georganiseerd, zoals bijvoorbeeld een cursus acteren (die erg handig is als je soepeltjes voor een publiek wilt spreken).

Januari dit jaar hadden we een cursus filosofische conversatie aangeboden. Dat was een conversatiecursus waar, om je spreekvaardigheid te verbeteren, over filofische onderwerpen werd gesproken. De enige geïnteresseerde bleek een Italiaan te zijn die het niet door had dat het om een cursus Italiaans voor buitenlanders ging.
Toen ik opperde dat je met de filosofie niet kunt eten, maar dat misschien een cursus culinaire conversatie wel wat meer interessant zou kunnen zijn, heeft vriend Roberto mij meteen aan mijn woorden genageld en uitgedaagd om het te bewijzen.

En dus vanaf 22 maart elke dinsdagmiddag van 18 to 19.20 uur voor 5 weken houd ik een conversatiecursus voor gevorderden waar ik, in plaats om het over literatuur, politiek, kunst en de astracte wereldsystemen, de deelnemers zal stimuleren om te praten over onderwerpen die te maken hebben met eten en drinken.
We gaan praten over typische Italiaanse producten, waar en hoe ze vervaardigd worden, wat je ermee in de keuken kunt doen, welke typische gerechten kent Italië, hoe je een menu moet lezen en eventuele gerelateerde onderwerpen die de cursisten zelf aandragen. En misschien gaan we ook iets bijzonders proeven.
De laatste les, die van 19 april, valt samen met mijn radio-uitzending. De les zal dus bij de radio plaatsvinden.

Wil je wat soepeltjes in het Italiaans babbelen voordat je straks voor de zomervakantie naar Italië afreist?
Kom zondag 6 maart tussen 13 en 17 uur langs bij Scuola d'Italia, Sint Jansstraat 37 (achter de Dam), want ik zal daar aanwezig zijn om informatie te geven.
Als je de info per e-mail wil aanvragen, schrijf naar info@ondaitaliana.org.
Wacht niet te lang als je je wil inschrijven, want er is een beperkt aantal plaatsen aan mijn tafel.

Saluti,
Marina