M.O.D.D.E.R. Mensen Onder Druk Doen Extreem Raar

Soms gebeuren gebeurtenissen spontaan. Soms weet je niet of je ergens bewust voor hebt gekozen. Ik hou van theater en ik acteer graag. Maar dat ik me bezig zou houden met kleinkunst als podiumkunst, dat wist ik niet, tenminste niet tot vorig seizoen. Toen deed ik (samen met Silvia) de Interviews aan Ot(h)ello en aan Desdemona tijdens de voorstelling La Pecorina (Dramma Pastorale) van Quelli di Astaroth.
Na de voorstelling zei een vriendin van ons, die tevens ook een professional van zang en theater is: “Ja, dit is kleinkunst”. Dat was heel grappig. “Nu dat je dat zegt” wilde ik haar bijna antwoorden.
Het bedenken van een eigen (krankzinnig) verhaal gaf mij een kick, een enorm gevoel van vrijheid. Het is niet meer een mise-en-scène van de tekst van een auteur. In de kleinkunst, net als in cabaret, speel je wat je wil en wie je wil. Spannend en riskant. Sociaal-maatschappelijk kritisch en gevaarlijk. Scherp en indringend.

De ontdekking van de kleinkunst, het feit dat ik toch bezig ben met dit soort theater, gaat nu gewoon door. M.O.D.D.E.R. is een Babylonisch mengsel van acts en muziek in drie talen. En die acts zijn kleinkunst, om maar een etiket erop te plakken. “Wasmachine” of “Me&Burlesqoni” gaan in dit opzicht een stukje verder dan cabaret. Het is grappig, satirisch en absurdistisch. Maar het is vooral een kunst, die niet “klein” wil zijn, maar juist heel intiem, dichtbij (de gevoelens van) het publiek.

Ja, hier de video van een repetitie van M.O.D.D.E.R.
De premiere is zaterdag 19 maart om 20.30 uur in ASTAROTHEATRO

Zingen jullie mee?
" Al twintig jaar draai ik de was
Maar vandaag draai ik niet meer zo goed
Van repareren geen sprake
Het is te duur en ik ben te oud
BYE BYE WASMACHINE, WASMACHINE..."

<><><><><>

Ragionavo ieri sulla parola olandese “podiumkunst” che presenta per altro qualche difficoltà di traduzione. Molto liberamente potremmo dire: “l’arte del podio” o meglio “l’arte del palcoscenico”. Mi piace questa parola, si porta dietro una serie di implicazioni. Innanzitutto è arte a tutti gli effetti, arte degna di rispetto e di attenzione. Per poi riportarci all’idea stessa del palcoscenico, luogo fisico dove si svolge un rituale antico come l’uomo: il rituale della rappresentazione. Anche questo termine è estremamente ampio, la rappresentazione. Ma anche solo se ci limitiamo, per così dire, alla rappresentazione sul palcoscenico, ce n’è per tutti i gusti.
Ecco, c’è anche il cabaret. In Italia un genere maltrattato, che ci rimanda a nomi come Giorgio Gaber (chi altro?). Il cabaret ora definitivamente relegato all’oblio dalla dittatura della televisione con la sue sue volgari proposte di comicità (chi ride?) da Zelig in poi.

Non avrei mai pensato di mettermici io a fare cabaret. Senza pretese, sia ben chiaro. Ma la cosa è cominciata con le “Interview to Ot(h)ello” e “Interview to Desdemona” in occasione della “Pecorina” (Dramma Pastorale) di Quelli di Astaroth. E ora continuo con M.O.D.D.E.R. che va in premiere sabato 19 all’ASTAROTHEATRO. Acts come “Wasmachine” e “Me&Burlesqoni” all’interno dello spettacolo sono uno spasso da recitare. C’è l’eccitazione e il rischio di fare questo tipo di teatro. E c’è la critica sociopolitica che non guasta. Insomma io mi diverto, noi ci divertiamo. Voi vi divertite?