Dress You Up

DRESS YOU UP!
"Gonna dress you up in my love
all over, all over"
Friday September the 14th
(Doors open from 8 pm. First act at 8.30 pm.)

Open podium with different artists from different backgrounds.
Crazy acts and interactive gastronomy.
Sense, non-sense and sensation from your soul being naked > So 'Dress You Up'!

Bar, Music, lounge, eat&drink
Bar is open, buffet as well.

ASTAROTHEATRO
Sint Jansstraat 37 Amsterdam
www.ondaitaliana.org - Tel. 06 25382491 info@ondaitaliana.org
(only!) € 7,50 including buffet, theatre, music, lounge, entertainment, fun, eat&drink

Verkiezingen?

Verkiezingen? Niets, helemaal niets is veranderd. Alles blijft hetzelfde: dus crisis die dieper en groter is dan een economische crisis. Jaren van liberalisme,  van het redden van banken en financiële instellingen ten kosten van cultuur, onderwijs, gezondheidszorg: we hebben niets geleerd. De toekomst is alweer geschreven in het verleden: we zullen met het geld van de publieke sector de privé sector blijven ondersteunen. En we zullen niet in mensen investeren maar in op de beurs genoteerde bedrijven in de veronderstelling dat wij als maatschappij ook een graantje van hun rijkdom zullen pikken.
 
En elke keer dat er problemen zullen zijn, dat de onze crisis dieper zal worden zullen we beweren dat het niet aan ons ligt. Het kan niet aan ons liggen, wij de Nederlanders. Wij weten het beter. We zullen de schuld altijd aan iets of iemand buiten ons geven: Zuid-Europa? De vergrijzing? De kosten die ‘uit de pan’ rijzen? Who’s next?

Non Cambia Niente

‘Tu non impicciarti di fatti che non sono tuoi, chiaro? Questa è la prima regola, qui dentro. E la seconda è: non cambia niente. Niente. Non ti aspettare di fare la rivoluzione. Qui si va in spiaggia solo al mattino e si va presto, quando non c'è gente. Undici, undici e mezza, tutti a casa. Perchè ai bambini il sole forte fa male. Mezzogiorno a tavola con piatti che vanno dal cotechino al lesso di pollo a seconda dello stato intestinale. Poi passeggiate al parco oppure in stazione a contare i vagoni del treno’.
>>> Een geschikte tekst die goed past bij de huidige situatie in Nederland. Verkiezingen? Niets, helemaal niets gaat veranderen. Alles blijft hetzelfde: dus crisis die dieper en groter is dan een economische crisis. De tekst is van dramaturg Edoardo Erba, en ja, om die te begrijpen moet je wel een PIGS-taal een beetje beheersen.

Het Rode Lampje

Daar staan ze: de Nederlandse politici.
Een van de talloze lijsttrekkersdebatten waar het Nederlandse commerciële medialand rijk (of arm) aan is. Allemaal op een rij achter een knop, waar ze voor het groene of het rode lampje mogen kiezen. Hiermee mogen ze hun mening geven over Europa-Crisis-Griekenland. Hiermee beantwoorden ze de vraag: ‘Bent u bereid om tot het uiterste te gaan om de Eurozone te redden?’ Nota Bene: dat antwoord geven ze door middel van een lampje (sorry voor de herhaling).

Iedereen blij: de politici die in de spotlights mogen optreden, de sensatiegerichte kijkers en vooral de 'journalisten' (verdiende of onverdiende diploma’s ?) die 'invulling' aan hun werk mogen geven.

Niemand die die ene broodnodige vraag stelt: 'Hoe kunnen zulke ingewikkelde en inhoudelijke onderwerpen als deze, besproken en gedebatteerd worden tijdens het mediacircus van een lijsttrekkersdebat? Hoe kan de Eurocrisis met een druk op de knop opgelost worden? Hoe kan een rood lichtje aangeven hoe onze toekomstige premier met zijn ministers het Europavraagstuk zal behandelen?
En dan: kennen we nog het verschil tussen democratie en demagogie?

Dance Like Nobody's Watchting (Theatre Workshop)

Impressions from our workshop:

Every week we meet at Astarotheatro to share training experiences and traditions.

I read in an interview to the Italian actress Luisa Pasello that Grotowski described the actor’s training as something like brushing one’s teeth. A very personal moment meant for the exploration of the psycho-physical perspectives that nurture the practice of your art.

We investigate in these meetings the relation between training and creative work, through practices of traditional psycho-physical trainings (qi-gong and tai chi, tibetan and kashmiri yoga, traditional dances), voice and breathing, space, improvisation, interaction with sounds and visuals.

Every few weeks we open our workshop to fellow performers, musicians, explorers, poets, designers and creators to share our creative explorations also with artists and practitioners of other fields.

You are welcome to join us on one or more of the following dates:

September 8^th

September 22^nd

October 6^th

October 27^th

November 3^rd

November 10^th

December 1^st

December 15^th

The explorations will close with a group presentation (open to all interested in collaborating) in the performance party

Dance like nobody’s watching December 16^th 2012, Amsterdam.

Please, write an email to nobodyswatching@dimension4theatre.com with your name and contact and the dates you wish to join the creative training at Astaroth.

All meetings held on Saturdays from 10 to 12.30

at Astarotheatro - Sint Jansstraat 37 Amsterdam (near Dam square)

1 meeting: 25 euros

8 meetings: 160 euros

Gabriella Sacco – www.magfest.it

Alejandra Nettel – www.dimension4theatre.com

Roberto Bacchilega – www.ondaitaliana.org

Scuola d'Italia - De cursussen beginnen!

Vanaf 10 september 2012 starten bij Scuola d'Italia nieuwe cursussen Italiaanse taal en cultuur.
Kom naar de informatiedag!
Op zaterdag 1 september van 12.00 tot 17.00 uur Scuola d'Italia
Sint Jansstraat 37 - 1012 HG Amsterdam
www.scuoladitalia.nl - info@scuoladitalia.nl - Tel. 06-25382491

Il Ragazzo dell'Europa-The project goes on

The project goes on. Five Europeans have been filmed/intervied so far. And many others will be soon.

Il Ragazzo dell’Europa – A research/A document. By Radio Onda Italiana Amsterdam

It is widely understood that the European Union started as an agreement among sovereign states willing to open their borders for economic exchange with the goal of creating a common market as well as a common currency.

More and more the public is being persuaded that the ‘raison d'être’ of the EU is synonymous with economy and free trade: no wonder many Europeans have completely absorbed this notion. It’s easily forgotten that when we talk about economic trade, we talk about big corporations, big investments, big capital flows. But is there any benefit for individuals in this scenario?

We know that citizens of EU member states are (in theory) allowed to travel, work and reside in the Union itself. This ‘Europe of the citizens’ represents one of its most interesting and least understood aspects from many points of view.
In the eighties and even more so in the nineties, after the Maastricht treaty, our rulers insisted that the free movement of individuals within the Union would be a benefit and feasible for everybody. Indeed, the opening of borders, with the almost contemporary fall of the Berlin wall, originally created a big sense of optimism. As a matter of fact this ‘new freedom’ has been the starting point of a new migration, the migration of Europeans within the ‘new and open Europe’

The journalists of Radio Onda Italiana belong to this group of European nomads. It’s absolutely incredible how little is known about these new nomads and about many others like us. Who are we? Why did we leave our home countries to move to another EU country? And above all: what has this ‘new Europe’ meant for us? Were we in some way ‘Il Ragazzo dell’Europa’, the young European hero without flags and borders in Gianna Nannini’s iconographic song?

These questions and the absence of sources from where we can find answers mark the birth of this project. Our purpose is to collect a great deal of stories, all different and also from non-Italians, all sharing the European migration experience of our time. Then we will have their common points, assuming that we can find some.
Video will be our platform. The idea is to film numerous portraits of many European migrants in order to produce a documentary film. These portraits will in reality, be formed by many interviews. This is not surprising considering that Radio Onda Italiana is the inspiration for this project. (Radio) interviews are still effective documentation and journalistic tools. Audio will be recorded parallel and at the same time with the film interviews, so it will be possible to radio transmit this material as well.

Europe is showing its worst face now in the summer of 2012, when the project ‘Il Ragazzo dell’Europa’ is ready to be started. It’s a big European Union where the keywords are: economy, finance, neoliberalism. On top of this we have the Euro-crisis, now synonymous with the identity crisis of a continent. We are informed about the public debt of the member states punctually and in detail and about the financial manoeuvres to rescue them. We know there are ‘good countries’ and ‘bad countries’. We are publically invited to sympathize with countries having a low interest rate on their debt while we are supposed to regard ‘lazy and corrupt’ countries with disdain, which, according to the financial markets, have an unacceptable debt.

Not only have we lost every sense of solidarity, we have also been transformed into complete ignoramuses. Ignoramuses because we know nothing about the culture, the history, the society of Ireland, Finland, Portugal, Bulgaria or even France and Germany.
Also among European citizens we have succeeded in creating first, second or even third ranks. We, from Radio Onda Italiana, could in our day migrate to Amsterdam relatively easily. Can we say the same about the citizens of the new member states of the Union? How are Polish, Rumanians and Bulgarians received in The Netherlands these days? Are they welcome? Are they openly discriminated against by both people and politicians or are they somehow ‘Ragazzi dell’Europa’ without frontiers as well?

Dignity, that’s it, let’s give dignity back to European citizens. To all of them. And then of course to all the non-Europeans as well.

Radio Onda Italiana – www.ondaitaliana.org
•    Is the only Italian Radio in The Netherlands for Amsterdam and the rest of the world available through internet streaming.
•    Since 1993 Radio Onda Italiana has been providing weekly information about Italy, art, music, culture, society, politics and gastronomy with interviews and reports about different events in Italy and in Holland.

Catharsis Ma Non Troppo (at Roode Bioscoop)

Theatre is still alive in De Roode Bioscoop, this small and cosy theatre in the heart of Amsterdam.

Yesterday evening a great show by two unique actors: Carlos Trafic and Grainne Delaney.

This evening and tomorrow the show will go on with Catharsis Ma Non Troppo. Don't think about it. Just go and see it!

Eat Me

Food as culture? The culture of food? Find out tomorrow evening at Astarotheatro!
Friday the 22nd of June starting from 8 pm

EAT ME

Open podium with different artists from different backgrounds.
Crazy acts and interactive gastronomy.
Sense, non-sense and sensation between delicacies and booze.
Music, lounge, eat&drink.
Bar is open, buffet as well.

Acts & Artists:

‘Eat Me’: interactive performance with workshop > Roberto Bacchilega & Silvia Terribili

Band: Tora & Stefano Bocconi Band

Band: Dene’ & Stefano Bocconi Band

Tricky Taste: considerazioni organolettiche intorno al rosso e al verde
Tricky Taste: organoleptic considerations around red and green > Barbara Summa

DivaVonDada/AnaMontana > act

Michela Mazzeo > Dance

Announcer > Marina Vizzinisi & Friends

... more artists and friends are still joining right now...

Souveniers from a Theatre Season (II)

Juan Tajes at ASTAROTHEATRO

(Thanks Tatjana Todorovic for this fantastic pictures!)

                        

                                                                

Souvernirs from a Theatre Season

Thanks Tatjana Todorovic for this fantastic pictures!
From: "Il Carnevale degli Insetti"

Vandaag/Oggi > ASTAROTHEATRO
Vernissage > Dal Corallo La Gioia
Unieke sieraden van Michela Mazzeo geïnspireerd op coraal en de zee van Sicilië
Gioielli di unica fattura prodotti da Michela Mazzeo ispirandosi ai coralli e al mare di Sicilia
Acts&Entertainment: "Quelli di Astaroth"

The sea

The sea is in me, the sea is in you, the sea is in us

The sea should be free
We shouldn’t have to pay a fee

The sea is nice to see

I think of it as an endless space
With blue and black and liquid consistence
And waves like the ones of my transmissions

Holidays?
Then it’s an Aegean ferry sailing on the waters of the gods
Before a crisis killed us all

Memory?
How could a Fellini movie image
Make the same Rimini of my youth
Into a beauty queen, a star, a bitchy sensual fantasy?
How could a flat sea, flat beach, flat sky
Low and slow
Be transformed into a ripple of emotions?

Time and space?
The migration of my soul
As borders are too fluid
To be worth considering

After the movie: debate

To watch a movie together can be an act of resistance. A soft revolution. 

More and more we are spending time in front of a screen: a tv-screen or a computer-screen, it doesn't matter. More and more we stay safely closed in our living rooms, unable to share ideas, opinions, emotions, sometimes not even with our partners and our family (if any). 

We communicate through screens, we have virtual friends on facebook and the like. 

We are individualistic, selfish and deeply lonely. We have lost the feeling for solidarity.

Catastroika is a documentary. It tells us the story of Greece and its crisis. And it goes beyond Greece to show us the 'side effects' of privatization, debt formation and neoliberalism.

Catastroika is freely available on the internet. The filmmakers want that everybody is able to see this doc on the web. That's fine but we need more than that. We need to meet, to encounter other people, we need to go to the 'piazza' and confront our opinions.

We need to share art and culture, to assist to events together. A theater piece, an exhibition are collective rituals. And after a movie we need to debate, and again, to share our impressions and ideas.

This is what we do this evening at 'Astarotheatro': we get out of our living rooms, we turn off our pathetic individual screens and we turn on a big and collective screen. We find solidarity again. And after the movie: debate!

 

Face(s)

(He enters, straight posture, hat on covering the eyes, puts circumspectly the suitcase in the middle of the stage and goes away)

He enters again, fast and a bit bent posture. He looks around and under the chairs of the audience.

He plays with his face: ‘Face’

Addressing the audience: ‘Faces’. He plays and touches the faces of the audience.

He looks for faces…

He sees the suitcase: ‘Suitcase!’ and then suddenly preoccupied. Voice like from a loudspeaker: ‘For security reasons, it's not allowed to leave your luggage unattended’. And then: ‘Terrorists?! Bomb?!’

With a gesture he shows he is not afraid of the suitcase and goes towards it. He opens it carefully, showing curiosity.

Big surprise! Inside the case there is a mask which he shows around with big satisfaction: ‘Face’ He puts the mask on and starts to play with his new face: ‘New face, another face’ ‘New identity, new life’

‘I can be what I want to be. You can be what you want to be’

He touches his face/mask again: ‘Real face?’

To the audience: ‘Real faces?’

He exits the scene laughing

Il Ragazzo dell'Europa

In Nederland komen wonen: dat voelde niet echt als ‘migreren’. Toen ik in 1985 besloot dat Amsterdam mijn stad zal worden, was het voor mij het begin van een fantastisch avontuur. Natuurlijk moesten de nodige problemen opgelost worden: werk en bevolkingsregister, nieuwe bankrekening en die rare Nederlandse taal. ‘Cultural shock’ dan? Nou, dat viel mee. Ja, het weer en het eten zijn anders dan in Italië. Omgaan met mensen is ook anders, net als ‘normen en waarden’ zo’n beetje. Maar deze verschillen waren juist de ingrediënten voor mijn avontuur. Als alles hetzelfde zou zijn als in Italië, waar blijft de spanning?

Natuurlijk was ik toen (en ben nog steeds) een migrant met al de voor- en nadelen van deze status, maar ik beschouwde me niet echt als migrant. Die waren voor mij al die miljoenen Italianen die naar Amerika waren gegaan op zoek naar een beter leven of naar Noordwest Europa als contractarbeiders. Nee, ik was anders. Ik ben niet naar Nederland gekomen op zoek naar werk of betere economische omstandigheden. Ik kwam naar Nederland omdat ik het zelf wilde. En aan de andere kant bestond in die tijd studeren of stage lopen in een ander EU land ook niet en de term ‘ex-pats’ moest nog uitgevonden worden.

Mijn generatie migranten hoort tot de eerste groep Europeanen die zich binnen de grenzen van Europa vrij kon bewegen. ‘The Maastricht Treaty’ werd wat later, in 1992, ondertekend, maar de voorbereidingen waren al in de jaren 80 in volle gang. Reizen door Europa, zelfs door de toen kleinerzijnde “Europese Gemeenschap” was begin jaren 80 nog een ingewikkelde zaak. Tussen de Europese landen had je nog ‘echte’ grenzen met douane en douaniers, inspecties, controles met de bijhorende onaangename sfeer. Je moest ook geld wisselen. Van Italië naar Nederland met de trein (vliegen deed je niet, het was te duur) moest je Zwitserse Franken hebben, Deutsche Marken en uiteindelijk Nederlandse Guldens. Wonen en werken in Nederland? Het mocht, maar je had veel regels, verblijfvergunningen uitsluitend gebaseerd op werk en inkomen en nog talloze narigheden bij de vreemdelingenpolitie.

Ik heb het geluk gehad om de verandering te zien gebeuren. Ik heb het verschil tussen toen en nu meegemaakt. Binnen een korte tijd vielen de grenzen weg. En met de grenzen alle narigheden. Al eind jaren tachtig werd wonen en werken als Europeaan binnen de EU makkelijk, aangenaam inspirerend. Europa liet zien dat er kansen waren voor haar burgers, de grenzen waren open en de horizon breder.

Tot die migratie hoor ik dus. De migranten die als eerste de vruchten van het nieuwe open Europa voor de burgers mochten plukken. In Amsterdam komen wonen midden jaren 80 was spannend, avontuurlijk, inspirerend. En plotseling was het makkelijk, tenminste qua bureaucratie. Het mocht, het was je recht en de Europese Unie stond er garant voor. Ik maakte toen deel uit van de eerste groep Italianen die uit hun eigen vrije keuze heeft besloten om in een buitenland te wonen en te werken. En je voelde je welkom. Je was een verrijking voor Nederland.

Ik heb ook meteen werk gevonden. Ik hoefde niet in een Italiaans restaurant te werken (heb ik ook even gedaan) maar ik mocht al snel telefonische interviews maken voor een marktonderzoekbureau met een Italiaanse, Franse, Duitse en Engelse afdeling. Geen ‘manager work’, dat niet, maar wel een normaal betaalde baan in een Europese omgeving. Ik kan me de sfeer op de werkvloer nog goed herinneren. We waren allemaal de Nieuwe Europeanen van een grenzeloos Europa waar alle muren vielen, inclusief die van Berlijn. Je voelde je vrij en welkom. Europa was voor ons en van ons: de gewone mensen. We geloofden erin. Naïef? Stom?

Veel van de collega’s van toen, van die Nieuwe Europeanen, ken ik nog steeds, zeker van de Italiaanse afdeling. Ze zijn in Nederland blijven wonen. Het grenzeloze Europa is goed voor ons allemaal geweest. Na onze migratie kwamen natuurlijk veel meer Nieuwe Europeanen naar Nederland. En niet alleen daareen: ze gingen naar Berlijn, Londen, Barcelona, Parijs, Praag en zelfs Boekarest om te werken, studeren of stage te lopen. Maar ook net als ik en als alle Nieuwe Europeanen uit de jaren tachtig, omdat ze dat zelf wilden, voor het avontuur van het leven in een nieuwe omgeving. Een goede vriendin van mij (die zich trouwens bezig houdt met het fenomeen migratie, zie www.1001italianen.nl), zei ooit: die Nieuwe Europeanen waren ‘culturele migranten’. Ja, en ik voeg eraan toe: ‘Je hoeft niet dood te gaan op de zelfde plek waar je geboren bent’. That’s the spirit, dit was de simpele maar krachtige ideologie erachter. We wilden erin geloven.

En nu? Europa is niet meer hetzelfde van toen. Europa laat nu zijn lelijkste gezicht zien. Europa is alleen nog goed voor de grote jongens en de snelle jongens. Europa is voor het grote geld en de grote bedrijven, voor de banken en de financiële instellingen die nu grenzeloos en op een dubieuze manier kunnen investeren. Europa is gelijk aan ‘corporate’ die in alle uithoeken van de EU de goedkoopste werkers zoekt om maximale winst voor zijn manager elite te halen. Europa voor de burgers? Schei uit! Niet alle Europese burgers zijn gelijk, in tegendeel. Er zijn grote verschillen tussen rijken en armen, burgers die zich vrij mogen bewegen en andere weer niet. En dan zijn Polen, Roemenië en Bulgarije met open armen binnen de EU gelaten, maar niet voor hun gewone mensen, nee, alleen zodat bedrijven en banken in die landen konden investeren en nieuwe (arbeids)markten konden vinden. Toen de PVV een paar maanden geleden de site ‘meldpunt overlast Midden- en Oosteuropeanen (MOE-landers)’ opende is er een dieptepunt bereikt in de ‘Nederlandse beschaving’.

Populisme, leugens en geldmacht  regeren tegenwoordig binnen Europa. Open discriminatie tussen West- en Oost- Europeanen en ook nog tussen Noord- en Zuid- Europeanen is aan de orde van de dag, niet alleen op straat maar ook binnen de gevestigde media en politiek. Ik ben blij dat mijn Europa van de Nieuwe Europeanen van toen anders was, dat we toen niet moesten meemaken wat deze nieuwe Europese migranten meemaken, dat die discriminatie van nu ons werd bespaard. Pijn en woede zijn mijn huidige reacties op dit zinloze, blinde en alleen voor de rijken open Europa.

Dit accepteer ik niet meer. Ik wil dat mijn verhaal en van mijn mede-migranten Nieuwe Europeanen uit de jaren tachtig nu gehoord wordt. Ik wil dat dit een voorbeeld wordt voor het lelijke Europa van nu. Ik was toen een beetje ‘Il ragazzo dell’Europa’ en ik wil dat alle Europese migranten van alle tijden het ook zijn.

Ragazzo dell'Europa (click en luister)

Tu che guardi verso di me
hai visto i tori nel sonno
ed hai lasciato Madrid
stai nei miei occhi
e racconti le sirene
e gli inganni del tuo sogno che va
tu ragazzo dell'Europa
tu non perdi mai la strada
tu che prendi a calci la notte
bevi fiumi di vodka
e poi ti infili i miei jeans
tu cominci sempre qualcosa
e mi lasci sospesa
e non parli di te
tu ragazzo dell'Europa
tu col cuore fuori strada
tu che fai l'amore selvaggio
trovi sempre un passagio
per andare più in là
viaggi con quell'aria precaria
sembri quasi un poeta
dentro ai tuoi bouleavard
tu ragazzo dell'Europa
porti in giro la fortuna

tu che incontri tutti per caso
non ritorni a Varsavia
per non fare il soldato
ora vivi in mezzo a una sfida
per le vie di Colonia
e non sai dove andrai
tu ragazzo dell'Europa
tu non pianti mai bandiera
tu ragazzo dell'Europa
tu ragazzo dell'Europa
tu non pianti mai bandiera
tu ragazzo dell'Europa
tu non pianti mai bandiera

Primo Maggio

Il Primo Maggio, festa del lavoro, in Italia si festeggia ancora. Dico "Ancora" perchè pensavo che ormai fosse tutto finito. In questi tempi di post-socialismo, post-solidarietà e soprattutto post-democrazia, fa un certo piacere trovare in piazza a Faenza gente con i garofani rossi e un sindacalista che fa un discorso sul palco. Non che non ce ne sia bisogno, al contrario. Oggi più che mai c'è necessità di partecipazione e presa di coscienza. Certo, in piazza a Faenza non c'era molta gente e di quei pochi la maggioranza era "non più giovane". Però lo spettacolo dei burattini, quello sì che c'era, con Brighella, Fagiolino e Sganapino. E questo è stato lo spettacolo migliore di tutti...

Questo Buio Feroce - Intervista con Pippo Delbono

“L’attore non è solo l’interprete di un ruolo, ma è anche un artista creativo"

Martedì 24 aprile 2012 a Radio Onda Italiana intervista con Pippo Delbono. Uomo di teatro italiano a livello internazionale. Uno dei pochi.

In questa speciale intervista Delbono ci parla della commozione nel teatro e nella vita, del moralismo e della paura della morte nonostante duemila anni di cattolicesimo in Italia. Da non perdere. Dalle 20.00 alle 21.00, seguite il link e ascoltate la trasmissione dal vivo.

Il Carnevale degli Insetti (Melologo)

Sabato 21 aprile si replica questo divertente, provocante e pazzesco pezzo di teatro di Stefano Benni. Un piacare a recitarlo e un piacere assistervi come pubblico.

Kak-L-M à la Carte Theatre "Quelli di Astaroth" @ OpenBak/DeEngelenbak

Quelli di Astaroth is gast van de Open Bak/Theater De Engelenbak met:

Kak – L – M à la Carte
Met Theatergroep “Quelli di Astaroth” vliegt u in stijl en met een bijbehorend menu. Een Italiaans menu wel te verstaan. En er kan dus niets anders dan Italiaanse risotto en tiramisù aan de passagiers aangeboden worden. Maar natuurlijk moeten de gerechten eerst op Facebook “geliked” worden.
Geen probleem: de acteurs van “Quelli di Astaroth” zorgen voor een passende commercial. Het resultaat: Italiaanse gerechten met “amore”

In deze korte act laat Theatergroep “Quelli di Astaroth” zien hoe bedrijven en marketingbureaus met vooroordelen en stereotype omgaan. Het op de werkelijkheid gebaseerde verhaal is heel komisch maar tegelijkertijd wordt het publiek een spiegel voorgehouden over de onzinnigheid van onze samenleving.

Theatergroep “Quelli di Astaroth”
Silvia Terribili
Sebastiano Gentile
Roberto Bacchilega

Onze gastheer op dinsdag: Patrick Laureij

Trappola per Topi

Al Teatro Masini di Faenza in questi giorni è di scena 'Mousetrap', giallo classico di Agatha Christie dove è di rigore cercare di scoprire chi è l'assassino prima che alla fine l'insospettabile uccisore venga comunque rivelato.

Nella mia città natale, dove mi trovo per far visita a ciò che è rimasto della mia famiglia, il Masini era, almeno negli anni della mia giovinezza, il teatro comunale dell'agiata borghesia di provincia. Un bel teatro settecentesco come ce ne sono tanti in Italia dove si va non solo per amore della cultura ma anche e forse soprattutto per vedere e farsi vedere, per
(ri)confermare la propria posizione sociale e per mostrare la propria pelliccia e i propri gioielli. Così era e così è ancora dopo tutti questi anni, il Teatro Masini di Faenza.

Mi fa fatto piacere rivedere questo piccolo scrigno della cultura teatrale locale e in particolare è stato interessante vedere una produzione teatrale italiana 'professionale'. Un paio di nomi: La messa in scena di 'Trappola per topi' è a cura dalla compagnia 'Attori e tecnici' per la regia di Stefano Messina. La traduzione del testo è importante: nientepocodimeno che Edoardo Erba, a noi già noto come autore di testi come 'Vizio di famiglia' 'Venditori' e 'L'intervista' che noi di ‘Quelli di Astaroth’ abbiamo provveduto a rappresentare ad Amsterdam .

Vedere questa impeccabile e un po’ scolastica rappresentazione del classico di Agatha Christie ha in ogni caso confermato quello che so già da tempo: il teatro è alternativo. Alternativo alla televisione e al cinema. Se ‘Mousetrap’ messa in scena per la prima volta nel 1952 nel West End di Londra aveva allora un senso, nei nostri tempi filmico-televisivi non è facile capirne il valore aggiunto. C’è sì una universalità in questo giallo teatrale: le tematiche del ‘noi crediamo di conoscere e di sapere ma in realtà non conosciamo e non sappiamo’ hanno una validità in qualsiasi salsa le si proponga. Agatha Christie le ha infatti sapientemente integrate nel suo thriller. Ma un giallo rimane un giallo e oggigiorno televisione e cinema ce lo possono proporre con tanto di ambientazione semi-realistica. A questo punto meglio il ‘tele-cinema’ allora, se non altro per questo genere.

Meglio lasciare al teatro il compito di seguire percorsi narrativi e rappresentativi alternativi dove fantasia, suggestione, surreale, iper-reale e rappresentazione non verbale abbiano un loro spazio proprio e significativo. Il teatro deve essere oggi più che mai ricerca, allargamento di confini e orizzonti. Il teatro deve rivolgersi al futuro e cercare continuamente l’avanguardia, la società, lo stimolo innovativo. Questa ‘Trappola per topi’ al Masini rappresenta al contrario un’operazione archeologica, dove però non abbiamo neppure l’emozione della scoperta della civiltà perduta. Teatro come vintage manieristico dunque e come tale completamente inutile e per me addirittura noioso. Edoardo Erba, in quanto scrittore della pièce ‘Vaiolo’ dovrebbe saperlo bene. Dovrebbe sapere che gli uomini del futuro in ‘Vaiolo’ ritroveranno un teatro dei nostri giorni e non saranno più in grado di riconoscerlo come tale. Ed è questo che dobbiamo evitare: la morte del teatro che diventa archeologia del presente. In Italia, ahimè, si fa tanto teatro morto che va solo bene per fare pendant con le pellicce, ahimè morte pure loro, delle signorotte ricco-borghesi. E allora perché non lo sconvolgiamo un po’ questo pubblico? Perché non risvegliarlo con il nuovo e lo stimolante? Perché non regalargli il brivido della sfida intellettuale?